پیشــوای آزادگان

وبلاگی با موضوع عاشورا

پیشــوای آزادگان

وبلاگی با موضوع عاشورا

زبانحال امام بر سر علی اکبر(ع)

ای مظهر پیمبر و صاحب وقار اوغول

حسن جمالی خلقته وی شاهکار اوغول

فخر ایله‌سه خلیل اگر ئوز ذبیحینه

ایلر بلی حسین‌ده سنه افتخار اوغول

خوان کمالوه سنون ای یوسف حسین

مین یوسف ایستیور اولا تا ریزه‌خوار اوغول

یوسف هارا سن هارا یعقوب هارا حسین هارا

اولسا اگر مقایسه چوخ فرقی وار اوغول

کرب و بلا صبور اولان عاشیق مکانی‌دور

دوزمز بلایه عاشیق بی اقتدار اوغول

عاشق اودور که سن کیمی سرمایه‌سی اولا

بذل ایلیوب نگاره تاپا اعتبار اوغول

عاشیق اودور که طعنه‌ی اغیاره صبر ایده

عاشیق اودور کی قلبی اولا داغدار اوغول

عاشیق اودور اوغول گوزونون قانینی سیله

ای‌وای دیوب نه ایلمیه آه و زار اوغول

آخر نفسدی بیر آتا دی جان دیوم سنه

آز قالدی جنّته اولاسان رهسپار اوغول

قلبیم چوخ ایستیور آچاسان قانلی گوزلرون

بیرده گوروم گوزوم گیله‌سین آشکار اوغول

بیر یول نگاه ایدوب گنه یومسوندا یوم گوزون

باخسا اوغول آتا یوزینه اَجری وار اوغول

جدّیم دوشوبدی یادیمه ای مصطفی باخیش

سن باخ منه اولوم باباما اشگبار اوغول

قویدی یوزون اوغول یوزونه قلبی رام اولا

گورسون دیدی بوحالیمی پروردگار اوغول

ناگه قولاقینه یتشوب آغلاماق سسی

تِز تِز دیور هایانداسان ای زخمدار اوغول

فوراً حسین اوجالتدی باشین گوردی زینبی

بیر آیری مشگله دیدی اولدوم دچار اوغول

عمّوندی سر برهنه گلوب من دوزنمرم

مهر حجاب پرده‌دن اولسون کنار اوغول

دوردی ایاقه تِز ایاقا دور میان حسین

سن قال دیدی قوم اوسته هله گل‌عذار اوغول

سالدی عباسینی باشینا زینبون، دیدی

بو سن بو حق یولوندا ایدن جان نثار اوغول

اگلشدی عمّه‌ده آتادا قتلگاهیده

زینب دیدی بی‌بوندی گلوب بی‌قرار اوغول

عمّون گلنده فوری دوراردون ایاقینه

سن دونموسن دونوبدی و یا روزگار اوغول

یا چوخ یارالی‌سان ایاق اوسته دورانموسان

هانسی یارون سنه ویروری چوخ فشار اوغول

قاسم عم اوغلووی چاقوروم ال اله ویرون

باهم گیدون خیامه ایکی غمگسار اوغول

آز قالدی نوریدن دوشه قارداشمون گوزی

کام آلدی گورنجه فلک کج‌مدار اوغول

شاعر: استاد انور اردبیلی

شجاعت امام حسین(ع)

ویردون ای چرخ ندن فرصتی اشرار الینه

رشته‌ی کار گچوب مرد تبه‌کار الینه

نه روا بلبل او ذوقیله قفسده یاشیا

گل او اندازه لطافتله دوشه خار الینه

حکم زندان ویریله یوسفه تقوایه گوره

مصر قبضه اولا بیر حاکم جبّار الینه

سن مگر ساحریدون رمز طلسماتیله

قورخیدان تاپشوراسان گنجی سیه مار الینه

نه صلاحیله امیر ایتدون عبیداللهی

ویرر عاقل نجه قدّاره‌نی غدّار الینه

وریلا سکّه‌ی اسلام یزیدون آدینا

ویریله سنگر دین شارب و خمّار الینه

اختیارات آلنا صاحب تقوادن اگر

تاپشوراللار سر یحیانی زناکار الینه

بیعت ایتمز ابی‌عبدالله عبیداللهه

ساربان ظلمینی هر چند ایده تکرار الینه

یتشوب جاه و مقامه هامی قدّاره‌کشان

بنده‌لر بند چکوب زبده‌ی احرار الینه

حکمتیلن بیر ایشون اولدی پسندیده فقط

ذوالفقار ارث یتشدی شه ابرار الینه

گرچه دورد اوغلی ئولوب آلتی جوان قارداشی

آز قالور عترتی مقهور اولا اغیار الینه

ئوزی تک دوره‌سی دشمن اوره‌گی داغلی سوسوز

بیر نفر یوخ ویره ال حقّه طرفدار الینه

باشینون اوسته حرارت ایاقی آلتدا غبار

دورت طرف دشمن آلوب نیزه‌ی خونخوار الینه

سوونوللر اوقدر عرصه‌ده یالقزلقنا

سانکه درّنده سالوب طعمه‌ی پروار الینه

بله فکر ایلدیلر ضعف دوتوب اندامین

زنده تسلیم اولاجاق لشگر جرّار الینه

ذوالجناح اوسته دوزلتدی بوکولن قدّین امام

صف‌لره باخدی گله نقشه‌ی پیکار الینه

دیدی لشگر سیزی اوچ امره مخیّر ایدورم

بو اوچوندن بیرینی تاپشرون اقرا الینه

یا قویون باش گوتوروم قورخلی قزلاریملن

یوز قویوم چوللره باش ویرمیوم اشرار الینه

یا بیر آز سو ویرون اوّل منه یاندی جگریم

آنادان ارثدی سو عترت اطهار الینه

یا اگر یوخدی سیزون جنگدن آیری هدفوز

کمگیم یوخدی منیم گوزتیکم انصار الینه

من تکم جنگیمه تک تک گلون ای قوم شریر

تا ویریم هر نفرون باطله طومار الینه

تن به تن جنگی قبول ایتدی فقط سعد اوغلی

ئوزیده قیلدی تماشا گله معیار الینه

بیر یزید آدلی کیشی ابطحی شهرت ملعون

چخدی صفدن آلوب ئوز جانینی مردار الینه

آچدی آغزین دیه‌سن که آچلوب قبر یزید

سبقت ایتدی نجس آغزیندا کی گفتار الینه

ناسزا باشلادی مردان سزاوار حقه

ناقه‌ی عسگر شیطان ویروب افسار الینه

مرکب کفره ایدوب عایشه‌ی نفسی سوار

تاپشروب عهد رسول‌اللهی انکار الینه

ساق رکابندن ایاقین چخادوب بی‌کس امام

صول رکاب اوسته سالوب لنگر بسیار الینه

ئوزی بیر فنّ‌دی بو، کیم صولا لنگر سالسا

ساق طرفدن یغشار قدرت سرشار الینه

بیر قلج وردی او نامرده بو کیفیتلن

اولدی جبریل امین صدقیله زوّار الینه

دیدی ظالم منی سن اولما آدامسیز گوردون

ویرمرم لحظه امان یوز بِله کفّار الینه

زور بازوی ولایت هله سربسته قالوب

ذوالفقار آلمامشام خالق قهار الینه

آستینمدن اگر دست ولایت چخادام

یتمز ئوز پیکریمون زحمت و آزار الینه

بیر نفر زنده قوتارماز آپارا شهره خبر

کوفه‌دن ابن زیادون ویره آمار الینه

الغرض بیر بِله اخطار و نصیحتله گنه

اولدی بیر آیری مبارزده گرفتار الینه

اونادا وردی صولوندان افقی بیر شمشیر

باشی لعنت اوخودی گویده طمع‌کار الینه

گلدی بیر بیر واریدی کیمده بیر آز باد دماغ

دگمدی قانلاریدا حجت دادار الینه

ذوالفقار ایتدی عجب قابض الارواحه کمک

باشلاری یوللادی پیشواز ایده همکار الینه

گچدی صف‌لر دالنا فارس و شجعان عرب

شمر آلوب ریش عمر سعدی بَرَص‌دار الینه

دیدی بو جنگی قبول ایلدون آخر نیه‌سن

زُبده سرکرده‌لریم یاندی شرربار الینه

دیدی من فکر ایلدیم اوغلی ئولنلن طرفم

شیر غضبان قوجالان وقته نه زنهار الینه

قویمادوز کعبه‌ده ایتسون اونی رمی جمره

ایندی باشلاری یغور داش کیمی فخّاز الینه

ورار اعدا باشینی داش یرینه ابلیسه

حجّی تکمیل اولاجان تاپشورا دلدار الینه

حمله فرمانی ویریم ایندی بو سایسیز قوشونا

فتنه‌دن بند چکیم حیدر کرار الینه

نهر علقم طرفین خالی ایدون معرکیه

باغلیوم حیله طنابین بو فداکار الینه

بو غریبون یولی دوشسه سو کناریندن اگر

قوللاری سست اولاجاق باخسا علمدار الینه

شمر سسلندی بو روشن‌دی که ذی‌الجوشن آتام

مکریده باش گلر ابلیسون او مکّار الینه

بو شهون قولارینی باغلاسا زینب باغلار

زینبون ناله‌سی فوراً ایدر اخطار الینه

من ئوزوم خیمه‌لرین دوره‌لیوم سیزده ئوزین

ویرمیک مهلت اونون صاعقه رفتار الینه

وردیلار طبل یورش یوزمین عدوّ اللهه

آلدی هر کس گنه بیر زهریلی ابزار الینه

باش آچوب فاطمه صدقیله ایدوب راز و نیاز

بو غریب اوغلومون الله ئوزون اول یار الینه

ذوالجناح اولدی فقط یالقز امامون کمکی

اللرین قوزادی سبقت ایده سالار الینه

قولاقین شهلدی بیر شیحه چکوب قزدی گوزی

راکب و مرکب ایدوب حمله کماندار الینه

صف اوّلده تلف ایتدیله یتمیش نفری

صف دوّمده اولوب قرخی گرفتار الینه

قاچاقاچ دوشدی صف چارمی سوّم یخدی

صف پنجمده شکست اولدی سزاوار الینه

بو هیاهوده یتوب خیمیه شمرون قشونی

ساچلارین آلدی گنه خیمه‌ده قزلار الینه

قولی سست اولدی امامون چکوب ال دعوادن

زینبون آلدی سسین اولدی نگهدار الینه

دیدی ای لشگر ناپاک ابی‌سفیانی

دینوزی ویردوز عجب درهم و دینار الینه

دین یوخوز باری جوانمرد اولون ای قوم شریر

اگمیون بوینوزی بی‌غیرت و بی‌عار الینه

منیلن جنگ ایدیسوز تا نقدر وار نفسیم

دگمسین قمچی گرگ زینب بی‌یار الینه

شمر بیر بانگ ویروب لشگر عقب‌گرد ایلدی

ایتدی تعطیل جفا حکمینی هموار الینه

دیدی بو کفوّ کریمون سوزین اجرا ایلیون

آلسون عمامه‌سینی احمد مختار الینه

او شهی دوره‌لدی مور و ملخ تک اوخ آتان

سنگ پرّانلار اگلیدی آلوب احجار الینه

سجده‌گاهندن آخوب گل یوزینه ثارالله

کوینگینون اتگین آلدی گهربار الینه

قوزانوب کوینگ اولوب داغ علی اکبر عیان

ایش دوشوب حرمله‌ی شوم و تبه‌کار الینه

دیدی اوچ‌پر اوخون اوچمینجسی‌دی شاهد اولون

ایندی قزلاری آلار زلف سمنبار الینه

او شقی‌نونده اوخین چرخ یتوردی هدفه

ایتدی ثاراللهی ایثار نگونسار الینه

سندی صندوق اولوب اسرار شهادت جاری

جنّت تجری من تحت‌الانهار الینه

دیدی لا حول و لا قوة الا بالله

یارالی باشی دوشوب شمرون او خونخوار الینه

شاعر: استاد منزوی مرحوم از کتاب «صد سینه‌زن»

زبان حال امام(ع)

رحیم‌ایله بو اوغلی ئولموش بی‌کمک امامه قارداش

یاتما قانلی قتلگهده دور گیده‌ک خیامه قارداش

تپراقا دوشوب عمامون پرچمون قولون سو مشکون

گوزلرونده قان اولوبدور باشوین قانیلا اشکون

کشتگان راه قرآن سربه‌سر چکله رشکون

یتمیبدو هیچ شهیدون شانی بو مقامه قارداش

باشوه سنون عمودی اندرن زماندا دشمن

ابتدا منیم بلیمی سندیروب عمود آهن

بو یارالی باشون اوسته خم قدیله آغلارام من

یوخدو قامت خمیله طاقتیم قیامه قارداش

تندن اللرون سالانلار فرصت اللره سالوبلار

من یارالی باشون اوسته آغلادوقجا کام آلولّار

قدیمی گوروب خمیده شاد اولولّار اَل چالولّار

فُرصت جفا یتوبدور لشکر ظلامه قارداش

عرش زینیدن دوشوب‌سن تپراقا شکسته شهپر

قامت بلند سروون گل کیمی اولوب‌دو پرپر

بس‌کی پاره پاره اولموش آئینه کیمی بو پیکر

ممکن اولمیور جنازون حمل اولا خیامه قارداش

شاعر: استاد ناصر اردبیلی

سینه‌زنی حضرت ابوالفضل

دولانور کنار فراتیده

تاپا بیر یارالی یارالینی

گوره قارداشین توکه گوز یاشی

اویادا وفالی یارالینی

باجیسندان ایستدی مرکبین

سسینی آلاندا وزیرینون

قدمین رکابه قویاندا شه

علمین گورردی امیرینون

یخلوب گیدینجه علم یره

ایتوروبدی ردّینی شیرینون

نه اوقانلی پرچمینی گورور

نه ده مشگی خالی یارالینی

نه‌قدر که سسلور اَخا اَخا

ایشیده دوباره صداسینی

کمک ایتدی فاطمه ناگهان

تاپوپ انکساریله قارداشین

ایکی قول یول اوسته گوروب اَوَل

الیوب عذارینه گوز یاشین

دالسیجا هی دولانوب تاپا

کسوگ اللرین یارالی باشین

نه گوروب او قوللاریلان بیر آز

یخلوب آرالی یارالینی

گوتوروبدی باشدان عمامه‌سین

دیدی ای همای شرف دانیش

گورورم بیر آز رمقون قالور

ایلمه بو وقتی تلف دانیش

بلورم دالونجا آنام گلوب

آپارور بهشته طرف دانیش

چاغورار جنانه جهانیدن

بلی ذوالجلالی یارالینی

بودا فضل حقدی که ایستدی

چخا یاددان اکبریمون غمی

ایله یانمادیم غم اکبره

بو غمیله داغلادی سینمی

دور ایاقه خیمیه بیر گیده‌ک

گوزی یولدا قویما رقیمی

گوره بلکه گوزلمیه قیزیم

داخی ماه و سالی یارالینی

دونه داشه تخم وفا اگر

هر اورکده حاصله گلمسه

قزلون عیارینی کیم بلر

محکی مقابله گلمسه

غم و غصه بلبلی لال ایدر

گل اگر گولوب دله گلمسه

ایله ذوقیلن گتوروب دله

او شهون وصالی یارالینی

دیدی ای مراد مسیح دم

نفس مقدسی کیمیا

نچه ایلدی تشنه، مریدوم

بله خالصانه و بی ریا

الوی چک ایندی بو گوزلره

سن ای عالمون گوزینه ضیا

سنی یوخسا گورمسه ئولدورر

بو اسفلی حالی یارالینی

نیه ایندی سندن اورک سوزین

ایلیوم نهان گیدورم حسین

منی ئوز خجالتیم ئولدورر

اورگیمده قان گیدورم حسین

ئولورم وفالی رقیه‌دن

ایله ناگران گیدورم حسین

سو دینده هر دم اوتاندیرور

حرمون مارالی یارالینی

شاعر: استاد رحیم منزوی اردبیلی

روز واقعه

شبی که مهر توام بر دل خراب افتاد

دوباره زورق اندیشه‌ام به آب افتاد

دل عطش زده‌ام عارفانه فال گرفت

به کام تشنه لبان قرعه‌ی شراب افتاد

هزار نکته‌ی ناگفته در نگاهم ماند

چرا که پرسش دل باز بی‌جواب افتاد

تمام زندگی‌ام فصل دل سپردن بود

روایت غم او چون که در کتاب افتاد

«نماز شام غریبان که گریه شد آغاز»

به روز واقعه از چهره‌ها نقاب افتاد

گلوی تشنه‌ی خورشید از عطش می‌سوخت

دمی که پیکر سردار از رکاب افتاد

ز شور عشق که همراه کاروان می‌رفت

به کاخ شب زدگان آتش مذاب افتاد

به گل نشست کف پای پنج اقیانوس

ز هشت گوشه‌ی هفت آسمان شهاب افتاد

قسم به عشق که برتر ز باور من بود

سری که سایه‌ی او زیر آفتاب افتاد

شعر: فریدون شمس

رحمت خدا

امیر قافله‌ی دشت کربلاست، حسین

به راه بادیه‌ی عشق، آشناست، حسین

ببین که در پی قربان شدن به تیغ ستم

چو نخل سر زده از باغ کربلاست، حسین

به ناله‌های غریبانه مویه کُن چون نی

ز نای سینه که در بند نینواست، حسین

به قامتی شرف‌آموز آسمان بلند

ستاده در بر شمشیر کینه راست، حسین

دریغ و درد، که از داغ یاوران طریق

شکسته خاطر، با قامتی دو تاست، حسین

چو آسمان، تنش آزین به گُل ستاره‌ی زخم

چو خفته صید، به نیزار نیزه‌هاست حسین

به راه دوست گذشت از جهان و جان بنگر

به استقامت و ایثار، تا کجاست حسین

رها ز رنگ تعلق، به ملک استغنا

رضا به داده‌‌ی حق داده و رضاست حسین

چو شیر شرزه، شکار افکن است و دشمن‌سوز

به کارزار، همانند مرتضی است حسین

خدای را، مشو از موج حادثات ملول

که در سفینه‌ی تقدیر، ناخداست حسین

به خون پاک شهیدان کربلا سوگند

که در حریم وفا رحمت خداست حسین

شعر: مشفق کاشانی

کاش بودم

ناله می‌کند نایم نینوای زخمت را

جار می‌زند جانم جای جای زخمت را

هر چه می‌روم انگار نیست خط پایانی

یا که من نمی‌بینم انتهای زخمت را

شعله شعله می‌سوزم دجله دجله می‌گریم

بوسه می‌زنم ای ماه رد پای زخمت را

گر نبودم آن لحظه در صفوف یارانت

می‌زنم ولی فریاد ماجرای زخمت را

روی شانه‌ی باور می‌برم به هر سنگر

هم لهیب پیغامت هم صدای زخمت را

ای بهار ایمانم در غم تو چشمانم

لخته لخته می‌بارد پاره‌های زخمت را

در غدیر اگر افشاند بذر سرخ عاشورا

دیده بود از اول عشق کربلای زخمت را

شعر: سیمیندخت وحیدی

تسلیت شهادت مولا علی(ع)

هنوز می‌شنوم هق هق صدایت را

صدای آن نفس درد آشنایت را

نبرده‌اند ز خاطر، نه آسمان، نه زمین

هنوز بغض نفس‌گیر ناله‌هایت را

هنوز هم شب و ماه و ستاره می‌گردند

به کوچه کوچه‌ی تاریخ، ردّ پایت را

هنوز هم سحر و نخل و چاه، دلتنگ‌اند

شمیم عطر دل‌انگیز ربّنایت را

شنیده‌اند در انبوه بی‌خیالی‌ها

تمام چفت در خانه‌ها صدایت را

کدام کوچه در این شهر خواب ماند و ندید

به دوش خسته‌ی تو کیسه‌ی غذایت را

تو کیستی که ندیده‌ست هیچ مخلوقی

نه ابتدایت را و نه انتهایت را

تو ناشناس‌ترین آیه‌ای که دست خدا

فراتر از ابدیت نهاد پایت را

تو آن نماز پذیرفته‌ای به درگه دوست

که ناامید نکردی ز خود گدایت را

کدام قلّه‌ی سرکش به سجده سر ننهاد

شکوه جذبه‌‌ی پیچیده در ردایت را

در این غروب مه آلود بی‌خدایی و کفر

بپاش بر تن سرد زمین، دعایت را

بیا کمیل بخوان تا دمی دهم پرواز

کبوتر دل سرگشته در هوایت را

در این همیشه که پابند توست هستی من

به عالمی ندهم عشق بی‌فنایت را

چه قدر واژه که آوردم و ندانستم

زبان ندارم از این بیشتر ثنایت را

شاعر: عباس شاه‌زیدی(خروش)

برای نساء اسلام

مریم از یک نسبت عیسی عزیز

از سه نسبت حضرت زهرا عزیز

نور چشم رحمة للعالمین

آن امام اولین و آخرین

آنکه جان در پیکر گیتی دمید

روزگار تازه آئین آفرید

بانوی آن تاجدار «هل اتی»

مرتضی مشکل گشا شیر خدا

پادشاه و کلبه‌ئی ایوان او

یک حسام و یک زره سامان او

مادر آن مرکز پرگار عشق

مادر آن کاروان سالار عشق

آن یکی شمع شبستان حرم

حافظ جمعیت خیرالامم

تا نشیند آتش پیکار و کین

پشت پا زد بر سر تاج و نگین

وان دگر مولای ابرار جهان

قوت بازوی احرار جهان

در نوای زندگی سوز از حسین

اهل حق حریت آموز از حسین

سیرت فرزندها از امهات

جوهر صدق و صفا از امهات

مزرع تسلیم را حاصل بتول

مادران را اسوه‌ی کامل بتول

بهر محتاجی دلش آنگونه سوخت

با یهودی چادر خود را فروخت

نوری و هم آتشی فرمانبرش

گم رضایش در رضای شوهرش

آن ادب پرورده‌ِی صبر و رضا

آسیا گردان و لب قرآن سرا

گریه‌های او ز بالین بی‌نیاز

گوهر افشاندی به‌دامان نماز

اشک او بر چید جبریل از زمین

همچو شبنم ریخت بر عرش برین

رشته‌ی آئین حق زنجیر پاست

پاس فرمان جناب مصطفی است

ورنه گرد تربتش گردیدمی

سجده‌ها بر خاک او پاشیدمی

اقبال لاهوری، رموز بی‌خودی

حادثه‌ی کربلا

هر که پیمان با هوالموجود بست

گردنش از بند هر معبود رست

مؤمن از عشق است و عشق از مؤمنست

عشق را ناممکن ما ممکن است

عقل سفاک است و او سفاک‌تر

پاک‌تر چالاک‌تر بی‌باک‌تر

عقل در پیچاک اسباب و علل

عشق چوگان باز میدان عمل

عشق صید از زور بازو افکند

عقل مکار است و دامی می‌زند

عقل را سرمایه از بیم و شک است

عشق را عزم و یقین لاینفک است

آن کند تعمیر تا ویران کند

این کند ویران که آبادان کند

عقل چون باد است ارزان در جهان

عشق کمیاب و بهای او گران

عقل محکم از اساس چون و چند

عشق عریان از لباس چون و چند

عقل می‌گوید که خود را پیش کن

عشق گوید امتحان خویش کن

عقل با غیر آشنا از اکتساب

عشق از فضل است و با خود در حساب

عقل گوید شاد شو آباد شو

عشق گوید بنده شو آزاد شو

عشق را آرام جان حریت است

ناقه‌اش را ساربان حریت است

آن شنیدستی که هنگام نبرد

عشق با عقل هوس پرور چه کرد

آن امام عاشقان پور بتول

سرو آزادی ز بستان رسول

الله الله بای بسم الله پدر

معنی ذبح عظیم آمد پسر

بهر آن شهزاده‌ی خیر الملل

دوش ختم المرسلین نعم الجمل

سرخ رو عشق غیور از خون او

شوخی این مصرع از مضمون او

در میان امت ان کیوان جناب

همچو حرف قل هو الله در کتاب

موسی و فرعون و شبیر و یزید

این دو قوت از حیات آید پدید

زنده حق از قوت شبیری است

باطل آخر داغ حسرت میری است

چون خلافت رشته از قرآن گسیخت

حریت را زهر اندر کام ریخت

خاست آن سر جلوه‌ی خیرالامم

چون سحاب قبله باران در قدم

بر زمین کربلا بارید و رفت

لاله در ویرانه‌ها کارید و رفت

تا قیامت قطع استبداد کرد

موج خون او چمن ایجاد کرد

بهر حق در خاک و خون غلتیده است

پس بنای لااله گردیده است

مدعایش سلطنت بودی اگر

خود نکردی با چنین سامان سفر

دشمنان چون ریگ صحرا لاتعد

دوستان او به یزدان هم عدد

سر ابراهیم و اسمعیل بود

یعنی آن اجمال را تفصیل بود

عزم او چون کوهساران استوار

پایدار و تند سیر و کامگار

تیغ بهر عزت دین است و بس

مقصد او حفظ آئین است و بس

ماسوی الله را مسلمان بنده نیست

پیش فرعونی سرش افکنده نیست

خون او تفسیر این اسرار کرد

ملت خوابیده را بیدار کرد

تیغ لا چون از میان بیرون کشید

از رگ ارباب باطل خون کشید

نقش الا الله بر صحرا نوشت

سطر عنوان نجات ما نوشت

رمز قرآن از حسین آموختیم

ز آتش او شعله‌ها اندوختیم

شوکت شام و فر بغداد رفت

سطوت غرناطه هم از یاد رفت

تار ما از زخمه‌اش لرزان هنوز

تازه از تکبیر او ایمان هنوز

ای صبا ای پیک دور افتادگان

اشک ما بر خاک پاک او رسان

اقبال لاهوری، رموز بی‌خودی

دیدار با شماست!

سر گشتگان وادی پندار را بگوی:

آن روز می‌رسد

کز خاوران ستاره‌ی احمد شود بلند

وز هر کرانه بانگ محمّد شود بلند

در پرتو ستاره‌ی سرخ محمّدی

از آب‌های گرم

تا خِطّه‌های سرد

از بیشه‌های سبز

تا سرزمین سرخ و سپید و سیاه و زرد

از ماوراء گنگ

تا خطّه‌ی فرنگ

از شهر بندِ نام

تا دور دستِ ننگ

در قعر درّه‌ها

بر بام کوه‌ها

آوای پر صلابت توحید پر شود

آنگونه پر نهیب

و آنگونه پر شکوه

کز هیبتش قوایم عالم خبر شود

ای شب گرفتگان!

این شام، صبح گردد و این شب سحر شود

آن روز بنگری

در بزمگاه خاک

جام شراب در کف کاووس و جم نماند

بالای کس به محضر فرعون، خم نماند

گنجورِ زر مدار چنین محتترم نماند

بیند دو چشم تو

کز تند باد حادثه و خشم مومنان

بر خاک ما نشانه ز کاخ ستم نماند

در آن طلوع نور

تندیس‌های کفر

اندام‌های شرک

در زیر دست و پاست

این وعده‌ی خداست

دیگر در آن زمان

در خطّه‌ی عرب

اسلام تابناک

در چنگ اقتدار خدایان نفت نیست

دیگر تبار فکری «سفیان» و «بولهب»

بر پهندشتِ خاک عراق و حجاز و شام

سروَر نمی‌شود

دیگر به دست سودپرستان فتنه جوی

خاک عزیز مکّه مسخّر نمی‌شود

در مهبط پیام خداوند ذوالجلال

هر غول شرک، تالیِ قیصر نمی‌شود

دیگر در آن زمان

قرآن غریب نیست

اسلام سربلند

بازیچه‌ی منافق مردم فریب نیست

در یک طلوع صبح

خفّاش‌های تیره دل و کور چشم شب

از بیم انتقام به هر غار می‌خزند

آن روز می‌رسد که صلای محمّدی

از هر گلوی پاک

پر جوش و تابناک

بالا رود ز خاک

این وعده‌ی خداست

این مژده‌ی نجات غلامان و برده‌هاست

در آن طلوع سرخ

تیغ برهنگان

بر فرق پادشاست

جان ستمکشان

از رنج‌ها رهاست

ای همرهان! بشارت قرآن دروغ نیست

این وعده‌ی خداست

دل هم بر آن گواست

ای شب گرفتگان!

خود مژده از منست

دیدار با شماست.

مهدی سهیلی- فروردین 1364

شهید اولماق

بیزی مردانه دوغمشدیر طبیعت ابتدا سیندان

عدونین قورخماریق قانلار توکن نوک جدا سیندان

اولونجه شکوه‌یه دیل آچماریق اعدای بی‌رحمین

اگر یوز یول کسیلسه باشیمیز تیغ جفا سیندان

عدولر باغرینی چاتلاتمیشیق میدان حرب ایچره

بیز اول فاتحلریک حقین ظفرپرور صدا سیندن

شرار تیغمیزدن هر زمان دشمن فرار ایتمیش

قاچار خفاش بد طینت نیجه شمسین ضیا سیندان

شهید اولماق فقط حریّت اوغروندا سعادتدیر

اسارتله حیاتین بی‌ثمر ذوق و صفا سیندان

سئورسه‌ک کاوه تک آزاده‌لیک، مظلوم دنیانی

خلاص ایتمک گره‌ک ضخاک عصرین هر بلا سیندان

اگر مظلومی قورتارماقسا مقصد ظلم ظالمدن

گره‌ک بالمرّه ییخماق قلعه‌ی ظلمی بنا سیندان

شاعیر: علی آقا واحد

بیت الحرام

می‌گشایم عقده از کار حیات

سازمت آگاه اسرار حیات

چون خیال از خود رمیدن پیشه‌اش

از جهت دامن کشیدن پیشه‌اش

در جهان دیر و زود آید چسان

وقت او فردا و دی زاید چسان

گر نظرداری یکی بر خود نگر

جز رم پیهم نه‌ئی ای بی‌خبر

تا نماید تاب نامشهود خویش

شعله‌ی او پرده بند از دود خویش

سیر او را تا سکون بیند نظر

موج جویش بسته آمد در گهر

آتش او دم به‌خویش اندر کشید

لاله گردید و ز شاخی بر دمید

فکر خام تو گران خیز است و لنگ

تهمت گل بست بر پرواز رنگ

زندگی مرغ نشیمن ساز نیست

طایر رنگ است و جز پرواز نیست

در قفس وامانده و آزاد هم

با نواها می‌زند فریاد هم

از پرش پرواز شوید دمبدم

چاره‌ی خود کرده جوید دمبدم

عقده‌ها خود می‌زند در کار خویش

باز آسان می‌کند دشوار خویش

پا به‌گل گردد حیات تیزگام

تا دو بالا گرددش ذوق خرام

سازها خوابیده اندر سوز او

دوش و فردا زاده‌ی امروز او

دمبدم مشکل گر و آسان گذار

دمبدم نو آفرین و تازه کار

گرچه مثل بو سراپایش رم است

چون وطن در سینه‌ئی گیرد دم است

رشته‌های خویش را بر خود تند

تکمه‌ئی گردد گره بر خود زند

در گره چون دانه دارد برگ و بر

چشم بر خود وا کند گردد شجر

خلعتی از آب و گل پیدا کند

دست و پا و چشم و دل پیدا کند

خلوت اندر تن گزیند زندگی

انجمن‌ها آفریند زندگی

همچنان آئین میلاد امم

زندگی بر مرکزی آید بهم

حلقه را مرکز چو جان در پیکر است

خط او در نقطه‌ی او مضمر است

قوم را ربط و نظام از مرکزی

روزگارش را دوام از مرکزی

رازدار و راز ما بیت الحرم

سوز ما هم ساز ما بیت الحرم

چون نفس در سینه او را پروریم

جان شیرین است او ما پیکریم

تازه رو بستان ما از شبنمش

مزرع ما آب گیر از زمزمش

تاب‌دار از ذره‌هایش آفتاب

غوطه زن اندر فضایش آفتاب

دعوی او را دلیل استیم ما

از براهین خلیل استیم ما

در جهان ما را بلند آوازه کرد

با حدوث ما قدم شیرازه کرد

ملت بیضا ز طوفش هم نفس

همچو صبح آفتاب اندر قفس

از حساب او یکی بسیاریت

پخته از بند یکی خودداریت

تو ز پیوند حریمی زنده‌ئی

تا طواف او کنی پاینده‌ئی

در جهان جان امم جمعیت است

در نگر سر حرم جمعیت است

عبرتی ای مسلم روشن ضمیر

از مآل امت موسی بگیر

داد چون آن قوم مرکز را ز دست

رشته‌ی جمعیت ملت شکست

آنکه بالید اندر آغوش رسل

جزو او داننده‌ی اسرار کل

دهر سیلی بر بنا گوشش کشید

زندگی خون گشت و از چشمش چکید

رفت نم از ریشه‌های تاک او

بید مجنون هم نروید خاک او

از گل غربت زبان گم کرده‌ئی

هم نوا هم آشیان گم کرده‌ئی

شمع مرد و نوحه‌خوان پروانه‌اش

مشت خاکم لرزد از افسانه‌اش

ای ز تیغ جور گردون خسته تن

ای اسیر التباس و وهم و ظن

پیرهن را جامه احرام کن

صبح پیدا از غبار شام کن

مثل آبا غرق اندر سجده شو

آنچنان گم شو که یک‌سر سجده شو

مسلم پیشین نیازی آفرید

تا به ناز عالم آشوبی رسید

در ره حق پا به نوک خار خست

گلستان در گوشه‌ی دستار بست

اقبال لاهوری، رموز بی‌خودی

در نعت پیامبر(ص)

درودی معطر چو زلفین یار

سلامی مفرح چو باد بهار

ز صبح ازل تا به عصر شمار

ز ما باد بر خاک احمد نثار

ز بحر شرف گوهر پاک او

مطاف فلک توده‌ی خاک او

بدو نازش آفرینش مدام

بدو دفتر آفرینش تمام

امینی که گنجور کنز قدم

همه نقد اسرار از بیش و کم

به گنجینه‌دار ضمیرش سپرد

وکیل مهمات خویشش شمرد

تعالی الله این شوکت و پایه چیست؟

جز آن ذات والا بدین پایه کیست؟

شاعر: یغمای جندقی